Wysokie ceny towarów i rosnący eksport węgla napędzają wzrost gospodarczy w Mongolii, umożliwiając krajowi zagospodarowanie solidnych zasobów mineralnych, rozwój sektora usług oraz inwestowanie w ekologiczne rolnictwo i energię.
Według danych mongolskiej Mongolii w 2022 r. wyeksportowano 31,7 mln ton węgla, co oznacza wzrost wolumenu o 102%, czyli 16 mln ton w porównaniu z 2021 r., oraz wzrost przychodów z eksportu o 135%, czyli 6,5 mld dolarów, ze względu na wyższe ceny węgla. Generalna Administracja Celna.
Liczby te osłabiły wzrost gospodarczy na poziomie 4,7% w 2022 r., przy czym prognozowany wzrost dla Mongolii wyniesie 5,2% w 2023 r.
Jako największy na świecie kraj śródlądowy Mongolia jest zależna od Chin w zakresie około 80% swojego eksportu, 60% importu i 40% swojego PKB. W 2022 r. wyeksportowała do Chin 29,8 mln ton węgla, co oznacza wzrost o 104% w porównaniu z 2021 r. i stanowi 94% całkowitego eksportu węgla z Mongolii.
Ożywienie gospodarcze Chin w pierwszym kwartale 2023 r. umożliwi powrót handlu transgranicznego Mongolii z południowym sąsiadem do poziomu sprzed pandemii. Od stycznia do marca Mongolia wyeksportowała 13,8 mln ton węgla, z czego 13,5 mln ton trafiło do Chin, za łączną kwotę 2,2 mld dolarów, co oznacza wzrost o 232,2% rok do roku.
W lutym Mongolia rozpoczęła także zawieranie kontraktów na handel węglem w drodze aukcji na mongolskiej giełdzie, kończąc praktykę bezpośrednich kontraktów z odbiorcami zagranicznymi. Wykorzystując tzw. ceny graniczne, które uwzględniają opłaty transportowe, nowa elektroniczna platforma handlowa zapewnia przejrzystość i łatwość procesu eksportu węgla.
Ożywienie w eksporcie węgla stało się katalizatorem budowy nowych projektów kolejowych łączących krajowe kopalnie z granicą chińską.
We wrześniu ubiegłego roku Mongolia zainaugurowała 233-kilometrową linię kolejową łączącą złoże węgla Tavan Tolgoi z chińską granicą, która będzie w stanie przewieźć od 30 do 50 mln ton węgla do Chin rocznie i obniżyć koszty transportu z 32 dolarów za tonę przy dostawie ciężarówkami do 8 dolarów za tonę. tona.
W listopadzie kraj oddał do użytku połączenie kolejowe z Zuunbayan do Khangi do transportu węgla, rudy żelaza i innych towarów masowych, w tym pochodzących z projektu Oyu Tolgoi międzynarodowego przedsiębiorstwa wydobywczego Rio Tinto.
Ułatwienie handlu transgranicznego z Chinami ma także ułatwić kilka innych, krótszych projektów kolejowych.
Na przykład w maju rozpoczęto budowę linii kolejowej o długości 7,1 km prowadzącej z mongolskiego punktu granicznego Shivee Khuren do granicy z Chinami, która ma zostać ukończona w październiku i ułatwi transport węgla i miedzi.
Dwa inne krótsze połączenia graniczne – z Gashuun Sukhait w Mongolii do Ganqimaodu w Chinach oraz z Khangi do Mandula w Chinach – również są w większości ukończone, co jeszcze bardziej ułatwi handel transgraniczny.
Budowa nowych linii kolejowych jest częścią szerszej strategii mającej na celu połączenie Mongolii z szerszym regionem.
W maju 2023 r. Chiny i Mongolia uzgodniły szereg inicjatyw gospodarczych i transportowych mających na celu wzmocnienie Mongolii jako szlaku handlowego w handlu Chiny–Rosja. Mongolia obsługuje około 90% przewozów towarowych między Chinami a Rosją, co czyni trójnarodowy korytarz gospodarczy kluczowym segmentem pekińskiej inicjatywy „Jeden pas i jeden szlak”.
Mongolia jest uzależniona od Rosji w zakresie dostaw energii elektrycznej, benzyny, paliwa lotniczego, gazu płynnego i oleju napędowego, z czego około 60% pochodzi od jej północnego sąsiada. Wraz ze wzrostem cen od 2021 r. silniejsze powiązania z głównym dostawcą energii mogłyby zmniejszyć deficyt.
Od 2019 roku trwają rozmowy w sprawie budowy drugiego gazociągu z Rosji do Chin – 2600-kilometrowego gazociągu Siła Syberii 2, który miałby wiązać się z opłatami tranzytowymi dla Mongolii, a także rurociągu naftowego z Rosji do Chin przez jej terytorium.
W ostatnich latach Mongolia podjęła kroki w celu ulepszenia swojej infrastruktury krajowej w celu dywersyfikacji gospodarki opartej na górnictwie. W latach 2016–2020 rząd zbudował system autostrad łączący wszystkie 21 prowincji ze stolicą Ułan Bator.
Zachodnie sankcje nałożone na Rosję po jej inwazji na Ukrainę na początku 2022 r. doprowadziły do trudności w imporcie kluczowych dostaw, w tym żywności, a także do utraty cennych opłat nawigacyjnych linii lotniczych, ponieważ linie lotnicze, które wcześniej latały nad Rosją i Mongolią między Europą a Azją, zostały zmuszone do lotów nad biegunem północnym lub trasą bardziej południową.
Konflikt spowodował znaczny wzrost cen żywności, w tym cen podstawowych artykułów spożywczych, takich jak ryż i mąka, które są produktami niezbędnymi dla hodowców bydła w kraju.
Aby zaradzić brakowi bezpieczeństwa żywnościowego i zdywersyfikować gospodarkę, rząd pragnie zachęcić Chiny do większej liczby inwestycji zagranicznych w sektorach innych niż górniczy.
W maju Tuvdendorj Gendendorj, wiceminister gospodarki i rozwoju, wezwał do większych inwestycji w rolnictwie, w tym w przetwórstwie mięsnym, hodowli bydła mlecznego i hodowli kóz na kaszmir, a także w turystyce.
Sektor rolnictwa osiągnął w 2022 r. najwyższy od siedmiu lat wzrost na poziomie 12%, czemu sprzyjały sprzyjające warunki pogodowe i zwiększony ubój zwierząt gospodarskich. Według Banku Światowego prognozuje się, że sektor ten wzrośnie o 0,9% w 2023 r., 5,5% w 2024 r. i 5,5% w 2025 r. Chiny mogą zostać zachęcone do inwestowania w agrobiznes w Mongolii, biorąc pod uwagę rosnące zapotrzebowanie na mięso.
Sektor usług, w szczególności hotelarstwo, turystyka i rozrywka, również odnotował w 2022 r. silne odbicie po złagodzeniu ograniczeń związanych z pandemią, osiągając wzrost o 5,5% w 2022 r. z 3,9% w 2021 r., przy prognozowanym wzroście na poziomie powyżej 5,1% do 2025 r.
Mongolia pragnie również wykorzystać inicjatywy ekologicznego rolnictwa, aby zapewnić długoterminowe bezpieczeństwo żywnościowe. Azjatycki Bank Rozwoju (ADB) zatwierdził w marcu program inwestycyjny o wartości 448 mln dolarów mający na celu wspieranie ekologicznego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu.
Program ma na celu promowanie transformacyjnego modelu ekologicznego rozwoju terytorialnego i zielonych powiązań między obszarami miejskimi i wiejskimi, w ramach którego miasta drugorzędne staną się ostoją przedsiębiorstw rolnych inteligentnych dla klimatu, które promują zrównoważone, odporne i niskoemisyjne zarządzanie pastwiskami. Wybiegi zajmują ponad 82% kraju i mają kluczowe znaczenie dla przemysłu hodowlanego.
